Edo Murtić
EDO MURTIĆ (1921–2005) počeo je da slika vrlo rano. Upisao je likovnu akademiju u Zagrebu, da bi se ubrzo prebacio na beogradsku Akademiju kod Petra Dobrovića, ali ga je Drugi svetski rat prekinuo u školovanju. Nakon rata nastavio je da slika, ali se bavio i pozorišnom scenografijom, ukrašavanjem javnih prostora, izradom murala i mozaika. Iako formalno obrazovanje nikada nije dovršio, putovanja u Francusku i Italiju koristio je da se obrazuje i prati savremene umetničke trendove. Ipak, tek nakon što se tokom boravka u Americi 1951. godine upoznao sa radom Džeksona Poloka, koji je na njega ostavio snažan utisak, Murtić se postepeno oslobađa postekspresionističke figuracije, da bi se šezdesetih godina potpuno okrenuo lirskoj apstrakciji i vremenom izrastao u jednog od njenih najvećih kolorista.
Ostvario je preko 150 samostalnih i 300 zajedničkih izložbi na svim kontinentima, a dela mu se nalaze u najeminentnijim javnim i privatnim zbirkama – od “Tejt” galerije u Londonu do kolekcija Pegi Gugenhajm i Dejvida Rokfelera. Predstavljao je Jugoslaviju na čak tri Venecijanska bijenala (1958, 1964. i 1972), a 1997. postao je član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti.